Zastanawiałeś się kiedyś dlaczego wierzysz w to, co wierzysz? Skąd przychodzą informacje, które budują Twoje rozumienie rzeczywistości? Dlaczego niektóre informacje akceptujesz natychmiast, bez zastanowienia, a inne odrzucasz i czasami Cię wręcz oburzają? Dlaczego lubisz słuchać niektórych ludzi, czytać ich teksty, a treści innych ludzi traktujesz z dystansem, powątpiewaniem i je odrzucasz?
Spróbujmy przyjrzeć się temu zjawisku. Najprawdopodobniej już teraz, po tych kilku zdaniach budzi się Twoja ocena i umysł, jeszcze ciekawy dalszych treści, ale już jest w gotowości do konfrontowania ich z tym, co już „wiesz” i w co wierzysz … zaczyna rodzić się OCENA. Umysł zwykle produkuje ciekawą mieszankę ocen, które produkują OPINIĘ i przez nią filtruje przychodzące informacje. Z jednej strony jest otwartość, ciekawość, nadzieja i chęć rozwoju, a z drugiej czasami skrajny sceptycyzm powodowany przez lenistwo poznawcze, dogmaty wiary (jakiejkolwiek) czy strach przed tym, co potencjalnie burzy nasz światopogląd. Otwartość i sceptycyzm to swoiste skrajności, pomiędzy którymi jest szeroka strefa szarości ich mieszanki. Umysł zwykle, po chwili koncentracji na nowej treści dobiera podświadomie wygodną mu proporcję sceptycyzmu i otwartości. Decydujemy czy chcemy słuchać lub czytać dalej, czy już nie budzi to naszego zainteresowania. Warto zatem dostrzec, że dość szybko i mocno podświadomie oceniamy i szufladkujemy treści i ich źródła. To zmagazynowane już w umyśle treści, które budują definicję naszej Prawdy, zarządzają przepływem nowych informacji i decydują czy któreś możemy przyjąć do naszej wewnętrznej Biblioteki Prawdy. Powoli stajemy się zakładnikami naszych własnych, wcześniejszych Przekonań i to one (trochę za nas) decydują kim się stajemy.
Warto zauważyć jak przez przekrój naszego życia zmienia się ta istotna proporcja otwartości i sceptycyzmu. W pierwszych dwudziestu kilku latach chłoniemy wiedzę. Nasza otwartość oparta na ciekawości i próbie zrozumienia świata sprawia, że przyjmujemy ogromny ładunek informacji, czasami bezrefleksyjnie i trochę naiwnie. Wtedy króluje otwartość. Rodzący się dopiero sceptycyzm nie chroni nas jeszcze skutecznie przed źródłami informacji, które w przyszłości być może zatrują nasz umysł strachem, gniewem czy dogmatyczną wiarą w … cokolwiek. Sceptycyzm zaczyna powoli rozkwitać. Wydaje nam się, że już coś wiemy i rozumiemy. Zaczynamy tego bronić jako istoty naszej tożsamości. Przecież chcemy być sobą, a przez wielu kwintesencją „bycia sobą” jest wolność wyrażania swojej „Prawdy” w słowach i czynach. Nasze EGO już jest całkiem ugruntowane i potrzebuje sceptycyzmu do ochrony tego, w co już uwierzył i do dalszego „rozkwitu”.
Zaczynają tańczyć w naszym umyśle dwa światy – jeden to otwartość, ciekawość i rozwój, a drugi to sceptycyzm z ego, wiara we własną rację i potrzeba przekonywania innych do tej racji. Który z tych światów zdominuje Twój umysł zależy wyłącznie od Ciebie. Jak powiada stara indiańska bajka o dwóch wilkach reprezentujących dobro i zło w naszych sercach – wygra ten wilk, którego będziemy karmić. Zdecyduj zatem co karmisz i jakie „prawdy” dominują Twój umysł.
Autor tekstu: Darek, SAMADHI
