to ptak myśliwy odpuści polowanie. Miał rację. Pamiętam to zabawne uczucie bycia wykorzystanym przez ptaka cwaniaka i błogą radość, że tylko samym moim istnieniem zdołałem uratować mu życie. Inteligencja istot dżungli bywa zdumiewająca. 

​

Dżungla tętni życiem. Tam wszystko zjada wszystko. Kiedyś zasnąłem po południu na hamaku i zostawiłem część niedojedzonej ryby owiniętej szczelnie w duże liście w ochronie przed mrówkami. Kiedy się po godzinie obudziłem ujrzałem pod hamakiem wielki rój wszelkiej maści owadów pożerających resztki liścia, bo z ryby zostały gołe ości – w dżungli informacja o jedzeniu przenosi się chyba z prędkością światła. Na obszarze każdego tysiąca metrów kwadratowych bije tam miliony serc różnej wielkości. Nawet dzisiaj kiedy medytuję często powracają dźwięki dżungli. To wzruszające i zdarza się, że czuję łzy na policzkach, mimo że mam pełną świadomość, że dźwięki te to odgłosy walki o pożywienie, życie lub prokreacje.

Szaman, Maestro Don Dmitri to wyjątkowa postać. Kilkanaście lat mieszkał na Dominikanie w komfortowych warunkach ale kiedy się dowidział, że poprzedni szaman – jego stryj zmarł wrócił do swojego plemienia, gdzie nie było prądu, bieżącej wody a najbliższy szpital jest oddalony o ponad 30 godzin łódką. Wiedział, że jest potrzebny. Do naszej wioski czasami przybywali biali ludzie, rodzice z nastolatkami, głownie młodymi kobietami z ciężką depresją i traumą po gwałtach czy próbach samobójczych. Widziałem zmianę u tych dziewczyn już po kilku dniach z Maestro. Wtedy wydawało mi się, że to głównie zasługa różnych świętych roślin i psychoaktywnych wywarów. Dzisiaj widzę jednak jaki mądry wgląd i połączenie z czymś „więcej’ miał mój szaman. To właśnie magiczne połączenie jego wglądu z mądrością roślin po prostu zmieniało oczy i twarze tych młodych kobiet, które wyjeżdżały duchowo przemienione. Spotkałem w życiu wielu szamanów, od tych skromnych w t-shirt’ach i klapkach, którzy nie ośmielają się brać jakiegokolwiek wynagrodzenia za swoją pomoc, po tych kolorowych, śpiewających i tańczących, ubranych w pióra, bransolety, naszyjniki i inne gadżety. Plemię Uakanga i wiele innych plemion Amazonii wierzą, że prawdziwy szaman nigdy nie może brać pieniędzy za swoje „uzdrowieńcze usługi”. Przyjmują dary, ale wszelkie dary są dla całej wioski czy plemienia, nigdy osobiście dla szamana. Kiedy miałem przyjechać do plemienia za każdym razem przywoziłem małą paletę załadowaną ryżem, maniokiem, przyprawami, świecami, kakao, garnkami, nożami, antybiotykami i innymi artykułami medycznymi. Szczególnie wioska lubiła curry, które było dla nich totalnie egzotyczne i trudne do znalezienia w Iquitos. Opakowanie 250 g kosztowało więcej niż 10kg worek ryżu. Tym wszystkim dzieliła się cała wioska.